Απεργός ή απεργοσπάστης;Δεν ήταν πάντα έτσι: ""
Το παραπάνω διάγραμμα, το οποίο αλιεύσαμε από το nakedcapitalism.com, δείχνει το αριθμό των απεργιών στις ΗΠΑ όπου συμμετείχαν τουλάχιστον 1000 άτομα στη μεταπολεμική εποχή.
Όπως λοιπόν βλέπουμε, από τη δεκαετία του '70 και μετά, υπάρχει μια τεράστια πτώση (έως κατάρρευση) του αριθμού των απεργιών, δείγμα και της γενικότερης κατάρρευσης των συνδικάτων (στα οποία εντάσσονται ολοένα και λιγότεροι εργάτες, και πλέον έχουμε γυρίσει στα νούμερα των αρχών του περασμένου αιώνα), αλλά και ολόκληρης της αριστεράς.
Βέβαια, η αριστερά στην Αμερική έχει ευνουχιστεί σε τεράστιο βαθμό, ειδικά επί μακαρθισμού, και έχει τουλάχιστον έναν αιώνα να διεκδικήσει στα ίσια την εξουσία.
Ωστόσο, όπως φαίνεται στο διάγραμμα, δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα όπως είναι σήμερα: Αυτή η τεράστια απομάκρυνση του λαού από την "αρένα της πολιτικής" έχει αφήσει εντελώς ελεύθερο το πεδίο στην άρχουσα τάξη να ρημάζει - και αυτό ακριβώς κάνει. Ας δούμε πχ το παρακάτω διάγραμμα, που απεικονίζει τη σχέση ανάμεσα στην λαϊκή διεκδικητικότητα, και τις κοινωνικές ανισότητες:
Αν παρατηρήσετε το διάγραμμα, βλέπουμε ότι πχ τη δεκαετία του '60, οι κοινωνικές ανισότητες έχουν σχετικά μειωθεί: Είχαν φτάσει στο αποκορύφωμα τους το 1929, με το ξέσπασμα της κρίσης, ενώ το 1960 τα πράγματα έχουν -σχετικά- γίνει πιο "ισότιμα", χάρη ακριβώς στις απεργίες και την εν γένει μαχητική στάση του λαού σε πολιτικό, κοινωνικό και σε ιδεολογικό-πολιτιστικό επίπεδο (δεν είναι τυχαίο που ακόμα και σήμερα πολλοί "νοσταλγούν τα sixties").
Όταν όμως ο κόσμος αρχίζει να μην παλεύει ιδιαίτερα, όταν πέφτουν οι απεργίες, κτλ (όπως βλέπουμε στο πρώτο διάγραμμα), τότε η άρχουσα τάξη μας [ξανα]παίρνει και τα σώβρακα. Όπως βλέπουμε στο δεύτερο διάγραμμα, οι σημερινές ανισότητες έχουν και πάλι φτάσει σε ιστορικό σημείο-ρεκόρ. Και δεν είναι βέβαια μόνο οι ΗΠΑ, απλά αποτελούν το κυρίαρχο παράδειγμα. Παντού στη δύση η ίδια πάνω-κάτω κατάσταση κυριαρχεί.
Και βέβαια, όταν ο λαός έχει τόσο μικρό μερίδιο της πίτας, όσο έχει σήμερα, ή όσο είχε το 1929, τότε ξεσπά κρίση, διότι απλούστατα οι εργάτες αδυνατούν να καταναλώσουν όλα τα εμπορεύματα τα οποία παράγουν για λογαριασμό του κεφαλαιοκράτη-εργοδότη τους... Και αφού οι εργάτες δε μπορούν πλέον να κάνουν "επαρκή κατανάλωση" προκειμένου να συνεχίσει να "κινείται η αγορά", η αγορά "παγώνει" και η κρίση ξεσπά.
Και αφορά βέβαια και τις χώρες με εξαγωγές, όπως η Κίνα, που και αυτή αργά ή γρήγορα θα περάσει σοβαρή κρίση, καθώς πλέον ο περίφημος "δυτικός καταναλωτής" πεθαίνει, ειδικά από τη στιγμή που τα παράσιτα που μας απομυζούν ξέρουν έναν μόνο τρόπο για να αντέξουν την κρίση, δηλαδή να μας ξεζουμίσουν ακόμα περισσότερο.
Την πιο ωραία σύνοψη της σκέψης τους την είχε δώσει ο Andrew Mellon, ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ επί Χούβερ, στο Μεγάλο Κραχ του 1929, ο οποίος ζητούσε να "ρευστοποιήσουμε" του εργάτες, τους αγρότες, τις μετοχές, κτλ, ώστε να κατέβει το "βιοτικό επίπεδο" και να φύγουν τα "τοξικά" από το σύστημα, δηλαδή τα κεφάλαια που δεν αποδίδουν πλέον αρκετό κέρδος στον κεφαλαιοκράτη, ώστε να μείνουν μόνο τα κομμάτια εκείνα του κεφαλαίου που θα αποδίδουν τα επιθυμητά κέρδη:
 | Liquidate labor, liquidate stocks, liquidate the farmers, liquidate real estate. It will purge the rottenness out of the system. High costs of living and high living will come down. People will work harder, live a more moral life. Values will be adjusted, and enterprising people will pick up the wrecks from less competent people |  |
Τα αποτελέσματα τα είδαμε: 10 χρόνια εξαθλίωσης για τις λαϊκές μάζες, μετά Β' Παγκόσμιος Πόλεμος (που πράγματι "ρευστοποίησε" πολλούς εργάτες), και μόλις οι εργάτες σταμάτησαν να παλεύουν, ξανά τα ίδια σήμερα, με τις ανισότητες να ξαναφτάνουν στα ύψη.
Είδαμε πρόσφατα πάντως κινητοποιήσεις στο Ουισκόνσιν και το Οχάιο των ΗΠΑ, και αυτό είναι ενθαρρυντικό: Δεν ήταν πάντοτε έτσι, κάποτε ο απεργοσπάστης ήταν ο δακτυλοδεικτούμενος από τους υπόλοιπους εργάτες, και όχι ο απεργός όπως σήμερα.
Ακόμα και στις ΗΠΑ, υπήρχαν άνθρωποι που έδιναν και το αίμα τους στους αγώνες - με ένα απλό search βρήκαμε πχ αυτό εδώ το ωραίο βιντεάκι, με φοβερό τραγούδι, από την εποχή του Νίξον, όταν η κυβέρνηση έστειλε το στρατό και άνοιξε πυρ εναντίον διαδηλωτών που εναντιώνονταν σε μια νέα ιμπεριαλιστική εκστρατεία που ετοίμαζε ο Νίξον
Που είναι αυτά σήμερα;
Και αν δε βάλουμε εμείς τα στήθη μας μπροστά, ποιος θα τα βάλει;
Κανένας.
Και η επέλαση συνεχίζεται. Τώρα πλέον έχουν βρει και το offshoring προς Κίνα, και αν ζητάς και κάτι παραπάνω πέρα από ένα ξεροκόμματο και μια ξερή "ζωή" (επιβίωση), που και αυτή δεν είναι εξασφαλισμένη, τρως και ξύλο.
Με το που είδαν άλλωστε κινητοποιήσεις στις ΗΠΑ, ήδη έχουν βγει οι πρώτοι αξιωματούχοι που ζητούν να...πυροβολήσουν τους διαδηλωτές, αν και βέβαια είναι προς το παρόν μειοψηφία:
‘Use live ammunition’ against Wisconsin protesters, Indiana official says
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου