Αντίο σε έναν Αγγελο

 Άγγελος....είναι στα χείλη των παιδιών η μάνα,μικρών μεγάλων διότι ποτέ ίσως δεν παύουμε να είμαστε παιδιά μέσα μας....ο καθένας από μας...πιστεύω ότι εκείνο που σε χωρίζει από την ενηλικίωση είναι όταν χάσεις τους γονείς σου....τουλάχιστον έτσι ένιωσα εγώ...και τότε καταλαβαίνεις ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο....τίποτα δεν είναι αδιάφορο,η μικροπρεπη ,τίποτα δεν είναι αυτό που ήταν...μόνο Αγγελο θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την μάνα μου....ήταν δίπλα μου σε δύσκολες και εύκολες στιγμές,σε χαρές σε λύπες ,να μας κάνει κανένα σωστό φαγακι (χιούμορ)να μας προσέχει,να μας μεγαλώσει,να καταλαβαίνει αυτά που νιώθουμε,να μας μαλώνει και να μας κατσαδιαζει καμιά φορά,να μας λέει τι είναι το σωστό και τι το λάθος,κάτι που οι περισσότεροι πιστεύω ποτέ δεν ακούσαμε έτσι δεν είναι? ορφανή από μικρή ηλικία,με ένα πατέρα που εξαφανίστηκε ξαφνικά χωρίς αντίο,και έμεινε εκείνη και η μητέρα της(γιαγιά) μόνες .

Σαλαμίνα μεγάλωσε,στα οικόπεδα γεμάτα πράσινο,θυμάμαι όσο έζησα εκεί πολλά λουλούδια,ατελείωτα λες και ήταν πίνακας ζωγραφικής...πραγματικά... τώρα πολυκατοικίες και αυτοκίνητα εξαφανίζουν το τότε εκείνο τοπίο,δίπλα στο σπίτι αυτά στο πατρικό τής, αγαπητή από όλους όσους την γνώρισαν η την γνώριζαν ,έξυπνη,καρδούλα,κατσουφα, τσαντίλα,συμπονετική,δουλευταρου,με ένα βλέμμα της ήξερες τι να κάνεις,ήταν εκεί δίπλα σου....ότι και να γινόταν θα έτρεχες εκεί...να σε ακούσει....βέβαια όσο μεγαλώνεις διαπιστώνεις ότι η ζωή δεν είναι εύκολη,δεν σου δίνετε,πρέπει να κυνηγήσεις αυτό που θα σε κάνει να πεις εδώ είμαι....είμαι οκ..βέβαια ποτέ δεν ξεπέρασε το γιατί.....γιατί την άφησε ο πατέρας της και την άφησε με τη μητέρα της...το γιατί ..την έτρωγε αυτό πάντα μέσα της...πώς μπορούν κάποιοι να χαράξουν αυτά τα άσχημα συναισθήματα μέσα σου...ήταν ήρωας...στα μάτια μου και στα μάτια όσον την γνώρισαν...θυμάμαι στιγμές και γελάω..

Βέβαια αυτά ανήκουν στο παρελθόν...είναι πολλά που είπα και πολλά που θα ήθελα να πω ακόμα μα δεν πρόλαβα...το κεραμιδακι που μου είχες πει θα το φτιάξω όπως σου είχα υποσχεθεί...και σου έλεγα συνέχεια θα το φτιάξω για ένα μήνα το συζητούσαμε θυμάμαι και σου έλεγα συνέχεια αύριο και αύριο....όχι γιατί βαριόμουν αλλα γιατί πίστευα ότι είχαμε χρόνο....γιατί θα ήσουν πάντα εκεί....................μην αφήνετε τίποτα για αύριο....και να είστε με τους δικούς σας σαν να είναι η πρώτη και η τελευταία μέρα.....

Ο σκοπός αυτής της ανάρτησης είναι καθαρά προσωπικός,απλά ήθελα να γράψω κάτι για να μου την θυμίζει πριν το πέπλο του χρόνου καλύψει τις αναμνήσεις μου...μέσα από την σελίδα αυτή...και πιστεύω ότι κάποιοι καταλαβαίνουν τι θέλω να πω...

Έφυγες ξαφνικά από κοντά μας.αντιο μάνα..σευχαριστω για όλα,και συγνώμη αν είπα κάποτε κάτι που σε πλήγωσε...εχεις γειά από τα εγγόνια σου και την νυφουλα σου,.......θα μου λείψεις...θα μας λείψεις.....να προσέχεις....ο όχι και τόσο αγαπημένος σου υιός.....

Υ.Σ ποτέ δεν θα φάω την υπέροχη σπανακόπιτα σου ξανά....

Posted in: